For you - 2/5

Betowała Kuroneko

***

   

— Sasuke, to jest Uzumaki Naruto, kuzyn Ino. — Sakura uśmiechnęła się do mnie radośnie, prawdopodobnie ze względu na to, że tak szybko pojawiłem się u jej boku. Zazwyczaj jedynie razem przychodziliśmy i wychodziliśmy, gdyż nie miałem czasu, by jej towarzyszyć. Przede wszystkim jednak nie miałem ochoty. — Naruto, poznaj mojego narzeczonego, Uchiha Sasuke. — Poczułem na sobie palące spojrzenie i z trudem utrzymałem uśmiech, odwracając się w stronę osoby, której nie spodziewałem się ujrzeć ponownie. Nie w tym życiu bynajmniej.

— Miło mi. — Naruto wysunął do mnie dłoń, doskonale maskując uśmiech zadowolenia. Uścisnąłem ją krótko i z wahaniem, co chyba tylko blondyn zauważył. Szybko jednak cofnąłem ją z powrotem, gdy po mojej ręce przeszedł prąd. Nigdy bym nie przypuszczał, że jeszcze kiedyś będę miał okazję to poczuć.  — Świetnie razem wyglądacie, Sakura-chan.

Gdybym miał powiedzieć, że ta uwaga mnie nie obeszła, skłamałbym. Ucisk w mojej klatce piersiowej jakby zapulsował, przypominając o sobie. Sakura zarumieniła się na jego słowa, a ja powstrzymywałem się, by nie zmarszczyć brwi i nie wykrzywić ust w wyrazie zdegustowania wizją naszej wspólnej przyszłości. Powróciła do mnie ze zdwojoną siłą obawa, której pozwoliłem się wkraść do mojego wnętrza kilka lat temu, podczas pobytu w Anglii. Którą skutecznie wyparłem po powrocie do Japonii, starając wmówić sobie, że tego właśnie chcę. Obawa o to, że nigdy nie będę w stanie przeżyć życia po swojemu, że moje życie nigdy nie było moje. Jakby mój ojciec załatwił sobie powtórkę z rozrywki, kierując każdym moim posunięciem. I choćbym chciał powiedzieć, że to ja decyduję o tym co robię, to wiem, że nigdy tak nie było. Zawsze spełniałem ambicje ojca, przekonując siebie, że są one również moimi ambicjami. Ale to nigdy nie było prawdą. I te kilka tygodni w Anglii boleśnie mi o tym przypomniało.

— Kurde, gdzie udało ci się wyrwać takiego faceta? — Usłyszałem rozbawiony głos i odwróciłem głowę w stronę blondyna, lustrującego mnie spojrzeniem, które zaraz przeniósł na Sakurę, wciąż zarumienioną soczyście. A może to były wypieki spowodowane alkoholem? Zerknąłem na kieliszek szampana w jej dłoni, był prawie pusty.  — Zazdroszczę ci. — Mój wzrok ponownie powędrował w stronę blondyna, nie kryjąc tym razem zaskoczenia.

— Naruto! — Ino najwidoczniej również była zaskoczona jego nagłą wypowiedzią, szturchając go lekko w ramię.

— No co? Sakura ma szczęście, że udało jej się znaleźć takie ciacho! Za takim facetem, to można by na koniec świata pójść. — Na jego twarzy znów pojawił się szeroki uśmiech, tym razem skierowany bez wątpienia do mnie, jakby rzucał mi wyzwanie, które starałem się z całych sił ignorować. Ino skarciła go wzrokiem, a Haruno zawstydziła, co próbowała ukryć za uśmiechem. Jej ręka nagle owinęła się wokół mojej, jakby chcąc udowodnić, że łączy nas coś więcej oprócz pierścionka na jej palcu, który teraz idealnie wyeksponowała. I przysięgam, że był to pierwszy raz kiedy zwróciłem na niego uwagę, bo zapomniałem o tym jak wygląda zaraz po założeniu go na jej palec. Prawdopodobnie musiałem się na niego zagapić, gdyż do rzeczywistości przywrócił mnie głos Naruto.  — Mam jednak nadzieję, że nie okaże się dla ciebie dupkiem.

Widziałem wyraźnie, że skierował to głównie do Sakury, ale nie potrafiłem pozbyć się wrażenia, że te słowa zostały wypowiedziane do mnie. I chyba miałem rację, bo gdy nasze spojrzenia ponownie się spotkały, wszystkie przemilczane pytania przewijały się w jego oczach, sprawiając, że odwróciłem wzrok. Jednak nie na długo, gdy kątem oka zobaczyłem coś błyszczącego.

— Nie wiedziałam, że jesteś żonaty, Naruto. — Sakura złapała jego dłoń, oglądając z zainteresowaniem obrączkę na jego palcu.

— Prawdę mówiąc, to ja też nie — odparł bez cienia zażenowania w głosie, zerkając na mnie w między czasie. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że mówi prawdę.  — Ma na celu odstraszenie potencjalnego zagrożenia, w postaci samotnych pań, czyhających na me życie, by przy najbliższej okazji zrobić ze mnie niewolnika — powiedział teatralnym tonem, machając dłonią jakby chciał odpędzić natrętną muchę.

— Jest niezwykła — skomentowała Sakura z zachwytem.

— Prawda? — zapytał z delikatnym uśmiechem, poświęcając się obserwacji, jakby także widział ją po raz pierwszy. Zanim zdążyłem pomyśleć, moje usta opuściło pytanie.

— Dlaczego ją nosisz? — Z pozoru to pytanie nie miało najmniejszego znaczenia. W oczach Ino i Sakury, mogło wyrażać moje zainteresowanie tematem. Jednak dla niebieskich tęczówek, które wpatrywały się we mnie tak intensywnie, że tylko ja byłem w stanie poczuć jakby wszystko wokół nas znikło, miało.

— Żeby nie zapomnieć. — Wypowiedź była absurdalna i nasuwała kolejne pytania, które dziewczyny chciały zadać. Ja znaczenie tej odpowiedzi poczułem całym sobą. 

***

Zająłem jedno z wielu wolnych miejsc na sali, z ulgą odnotowując, że zdążyłem na czas. Większość studentów usadowiła się w ostatnich rzędach, więc bez problemu mogłem usiąść w jednym z pierwszych. Zawsze zastanawiało mnie, czy oni cokolwiek tam z tyłu słyszą. Nigdy nie czułem potrzeby, by chować się przed wzrokiem wykładowcy, dlatego też nie miałem okazji sprawdzić czy wyniósłbym cokolwiek z wykładu siedząc na drugim końcu sali. Zignorowałem zupełnie spojrzenia i szepty, które głównie pochodziły od dziewcząt i skupiłem się na obserwacji wykładowcy, który właśnie się pojawił. Mężczyzna był młody i nawet przystojny, co wywołało u mnie wewnętrzny podziw, gdyż większość wykładowców przekraczała pięćdziesiątkę. Miał brązowe włosy związane w kucyk i przyjemny uśmiech, sięgający piwnych oczu. Dopiero teraz zwróciłem uwagę, że wszelkie szepty ustały, co musiało oznaczać, że niekoniecznie jest tak miły, na jakiego wygląda. Może po prostu był lubiany wśród studentów i w ten sposób to okazywali? Zdecydowałem się podpiąć go pod tę drugą kategorię już chwilę później.

— Naruto? Jak ty wyglądasz! — Jego zmartwiony głos zmusił mnie do spojrzenia w prawo, gdzie przed momentem było słychać huk oznaczający niezbyt dyskretne wejście. Nie mogę powiedzieć, że nie byłem zdziwiony widokiem przemoczonego blondyna, którego niespokojny oddech wskazywał na to, że prawdopodobnie biegł. Łapiąc powietrze głęboko w płuca, pochylił się do przodu i oparł dłonie na kolanach, by nieco uspokoić swój oddech. Już po chwili uniósł głowę z szerokim uśmiechem na ustach i gdybym nie wiedział co się wcześniej wydarzyło, pomyślałbym, że miał bardzo udany poranek.

— Sorry, Psorze — odparł drapiąc się w głowę, pozwalając by kilka kropel spadło z jego włosów na podłogę. — Przysięgam, że byłbym na czas, gdyby jakiś palant nie postanowił mnie rozjechać na przejściu dla pieszych! — wyjaśnił szybko, wprawiając wykładowcę w lekkie osłupienie.

— Naruto, twoje wymówki są coraz bardziej absurdalne. — Mężczyzna najwyraźniej nie uwierzył, co musiało dowodzić temu, że chłopak spóźniał się notorycznie.

 — Nie wierzysz mi?! — Po dłuższym zastanowieniu, uznałem, że ma całkiem irytujący głos, jednak przyglądałem się uważnie całej scenie. Naprawdę miałem niezły ubaw. Gdybym powiedział, że po raz pierwszy w życiu, nie skłamałbym.  — Mogę ci pokazać mój rower jako dowód! — Chłopak spojrzał wyzywająco w oczy wykładowcy i mógłbym przysiąc, że coś sobie przypomniał, bo szybko zakrył usta dłonią i wydał z siebie nerwowy śmiech.

— Chcesz powiedzieć, że znowu jechałeś w taką pogodę na rowerze? — Delikatne rysy wykładowcy wydały mi się w tym momencie  trochę przerażające i mimo tego, że cała sytuacja była dla mnie nieco zabawna, nie miałbym odwagi się teraz zaśmiać.  — Czy przypomnieć ci o twojej ostatniej obietnicy?

— Nie żebym teraz nie mógł jej dotrzymać... — Blondyn odparł nerwowo i nadął się jak dziecko.  — Teraz mój rower się do niczego nie nadaje, więc nie masz o co się martwić Iruka.

Nie wiem czy to ja, czy mężczyzna był bardziej zdziwiony tym, że chłopak zwrócił się do niego po imieniu. Ale nim szatyn zdążył odpowiedzieć, Naruto szybko minął kilka pierwszych rzędów i usiadł na jednym  z wolnych miejsc, które prawdopodobnie zajął dla niego jego przyjaciel.

— Odsuń się ode mnie, jesteś cały mokry! — warknął niezwykle uprzejmie jak na przyjaciela, więc zacząłem wątpić w swoje umiejętności wyciągania wniosków. — Nie mogłeś się przebrać, czy coś?

— Och, oczywiście Kiba. Przecież miałem mnóstwo czasu pomiędzy zbieraniem się z brudnego asfaltu, a dotarciem na wykłady. — Nie mogłem dojrzeć jego miny, bo siedział kilka rzędów za mną, ale wyraźnie słychać było w jego głosie ironię.  — Myślę, że zdążyłbym jeszcze wypić po drodze kawę — prychnął i chyba skupił się na wykładach, bo nie usłyszałem już nic więcej. Idąc w jego ślady, również skoncentrowałem się na dzisiejszych zajęciach.

Stojąc później w dobrze oświetlonym pomieszczeniu, raz jeszcze zadałem sobie pytanie, dlaczego tu jestem? Najlepszym argumentem okazało się wzięcie odpowiedzialności za to,  co stało się rano. Właśnie dlatego ponownie zajrzałem do reklamówki, upewniając się, czy aby na pewno mój kierowca przywiózł to, o co go prosiłem. W siatce znajdował się jeden z moich dresów oraz papierowa torba z opatrunkami i czymś do odkażania ran.

Do czego było mi to potrzebne? Jak już mówiłem wcześniej, czułem się zobowiązany, więc gdy tylko po wykładach zauważyłem na nogawce blondyna czerwoną plamę, która zdecydowanie powstała od krwi, zadzwoniłem do kierowcy, by przywiózł mi wszystko, czego potrzebowałem. Chłopak najwyraźniej się nie zorientował, że coś mu się stało w łydkę, bo szedł z głupim uśmiechem wraz z szatynem, który prawdopodobnie był Kibą, w stronę wyjścia.

Dres? No cóż, nie wydaje mi się, aby dobrym pomysłem było zakładanie opatrunku pod mokre, brudne spodnie. Chociaż nie miałem pewności, czy nie było to tylko zadrapanie, gdyż w nogawce nie było żadnej dziury.

Blondyn wydawał się być całkiem popularny, bo gdy tylko podszedłem do jednej z dziewczyn śliniących się na mój widok, bez problemu uzyskałem kilka informacji. Między innymi taką, że ma teraz dwugodzinne okienko, i prawdopodobnie przesiedzi je w bibliotece. Po ekscytacji z jaką dziewczyna mi o tym opowiadała i tym, że dołączyły do niej dwie inne równie podekscytowane, mogłem przypuszczać, że chłopak  posiada na uczelni swego rodzaju fan klub. Znałem to  z własnego doświadczenia. Miałem mnóstwo fanek na mojej uczelni, więc nic dziwnego, że Naruto wybrał bibliotekę, w której obowiązywał spokój i  zachowanie ciszy.

— Ty! — skrzywiłem się, gdy chłopak krzyknął i skierował w moją stronę oskarżycielski palec, po tym jak położyłem mu reklamówkę na książce, uniemożliwiając dalszą naukę.

— Uspokój się, to biblioteka, a nie plac zabaw — powiedziałem, rozglądając się na boki. Blondyn z pewnością potrafił na siebie ściągnąć uwagę. Chyba łażenie w przemoczonym ubraniu mu nie wystarczało, musiał jeszcze wrzeszczeć. Spojrzał na mnie podejrzliwie, łapiąc ostrożnie brzeg siatki, jakby miała zaraz eksplodować. Dajcie spokój.

— Co to jest? — Chyba nie sądził, że będę wyjaśniał oczywiste, więc tylko spojrzałem na niego z politowaniem i uniosłem brew.  — Po co mi to? — To chyba jednak powinienem wyjaśnić.

 — Doszedłem do wniosku, że pogrzeb byłby zbyt kosztowny, więc postanowiłem kupić coś, czym mógłbyś sobie opatrzyć ranę na łydce. — Jego zdezorientowany wzrok upewnił mnie w przekonaniu, że nie miał zielonego pojęcia o tym, że istnieje jakakolwiek rana. Szybko podwinął prawą nogawkę, po czym to samo zrobił z lewą, na której widniała spora plama. Przyznam szczerze, że nie wyglądało mi to na zadrapanie. Prawdopodobnie musiał przy upadku rozciąć sobie nogę jakąś częścią od roweru.

— Chcesz się wkupić w moje łaski? — prychnął, spoglądając na mnie z bezczelnym uśmiechem.

— Nie pochlebiaj sobie, po prostu czuję się zobowiązany. — Dokładnie tak, przynajmniej to próbowałem sobie wmawiać. Wcale nie chodziło o to, że mnie zaintrygował. Prawda?

— Niech będzie, a po co ten dres? — Nie wiem co go tak rozbawiło, ale poczułem ulgę, gdy jego głos opuściła pogarda. Właśnie, po co miał być ten dres?

— Próbowałem postawić się w twojej sytuacji i uznałem za nieprzyjemne siedzenie w mokrych ubraniach do końca dnia. Nie mówiąc już o tym, że można złapać przeziębienie — odparłem bez mrugnięcia okiem, używając wszystkich sztuczek, których się nauczyłem, by zachować kamienną twarz. Nie wiem dlaczego wydało mi się to w tym momencie aż takie trudne. Oczekiwałem jednak reakcji.

 — Martwisz się o moje zdrowie? — Pokiwał głową, wstając i wyciągając z siatki bluzę przy czym szeroko się uśmiechnął. Gdyby nie moja umiejętność udawania posągu, zapewne bym się zarumienił. Najgorsze było to, że nie wiedziałem czy z powodu uśmiechu jaki mi posłał, czy też spojrzenia, w którym kryło się pewne wyzwanie.

— Mówiłem już, pogrzeb byłby zbyt kosztowny. — Przez chwilę wpatrywał się we mnie jakby z namysłem,  po czym rzucił bezpośrednio.

 — To jak, pomożesz mi z opatrunkiem? — Ignorując zupełnie moje zdziwienie, zebrał swoje rzeczy wraz z reklamówką i ruszył w stronę wyjścia z biblioteki. Widząc, że stoję w miejscu, odwrócił głowę i rzucając kolejny uśmiech, nakazał gestem dłoni bym szedł za nim. Wyglądał jakby o wszystkim co stało się wcześniej zapomniał i jego propozycja wcale nie zabrzmiała dwuznacznie.

Pamiętacie, gdy wcześniej wspominałem, że nie biegałem za spódniczkami? To prawda, że nie miałem na to czasu, ale inny powód był taki, że wolałem spodenki. Nic więc dziwnego, że odebrałem jego propozycję niejednoznacznie. Poza tym, nie miałem powodów, by uważać go za nieatrakcyjnego. Chłopak miał blond włosy kontrastujące z opaloną skórą, ciepły, szeroki  uśmiech i naprawdę przyciągające, niebieskie spojrzenie. Był moim kompletnym przeciwieństwem. I być może wcześniejsze wyzwanie, które dostrzegłem w jego oczach sprawiło, że poszedłem za nim bez zastanowienia..

***

Musiałem się stamtąd jak najszybciej ewakuować. Przeprosiłem Sakurę, która znów bez pytania mnie pożegnała i ruszyłem w stronę wyjścia. Potrzebowałem miejsca, w którym mógłbym uporządkować wszystkie myśli, by nie zwaliły się na mnie całym swoim ciężarem. Nie wiem czy byłem na to gotów, a może po prostu bałem się konsekwencji?

Czułem na plecach spojrzenie niebieskich oczu i chciałem jak najszybciej zniknąć z jego pola widzenia. Ogród na dachu był idealnym miejscem, by zaszyć się w jednej z alejek i do końca wieczoru udawać, że to jest tylko sen. Czy pragnąłem się z niego obudzić? Co do tego, nie miałem stuprocentowej pewności.