For you - 3/5

Uff...zdążyłam. Więc, życzę wszystkim miłej nauki w nowym roku szkolnym.

Rozdział betowała Kuroneko. Wdzięczna jestem bardzo i mam nadzieję, że zauważyła w nim nawiązanie do naszej rozmowy o fetyszach.

Miłego czytania.

***

— Dlaczego nie poprosisz o pomoc profesora Umino? Wygląda jakbyście byli ze sobą blisko.

Nie wiem dlaczego to powiedziałem. Może troska w głosie wykładowcy sprawiła, że automatycznie przeniosłem ich relacje na wyższy poziom. Oczywiście nie miałem co do tego  żadnej pewności. Chciałem też przerwać nieprzyjemną ciszę, która zawisła między nami. Stojąc przy oknie w męskiej toalecie, czekałem aż blondyn przebierze się w jednej z kabin.

— Aż tak bardzo się to rzuca w oczy? — Usłyszałem pełne przejęcia pytanie, które padło zza zamkniętych drzwi. Uśmiechnąłem się lekko pod nosem, w duchu gratulując sobie spostrzegawczości. Moje oczy powędrowały do zostawionej na parapecie torby chłopaka, która także ucierpiała dzisiejszego poranka. Nie była zniszczona, trochę brudna i wystarczyło ją wyprać, ale nie spodobało mi się to, że sprawiłem mu tyle problemów.

Uniosłem w zdziwieniu brew, gdy ogarnęło mnie poczucie winy. Analizując dokładnie dzisiejszy poranek, próbowałem tłumaczyć swoje zachowanie wzięciem odpowiedzialności za całą sytuację, starając się uparcie ignorować chęć zbliżenia się do Naruto. Nie mogłem tego zrozumieć, nie chciałem. To by oznaczało, że się w to angażuję, a na to sobie pozwolić nie mogłem. Nie powinienem nawet tego rozważać.

Do moich uszu dotarł stukot szpilek, który stawał się coraz głośniejszy. Zirytowany tym, że wyrwał mnie z rozmyślań, czekałem aż znów ucichnie, gdy osoba będzie się oddalać. Ucichł w momencie, gdy drzwi od kabiny otworzyły się i zobaczyłem ubranego w mój czarny dres Naruto. Jego mina wyraźnie dawała do zrozumienia, że nie czuje się w nim dobrze. Nic dziwnego, moje spodnie były na niego trochę za długie i wchodziły mu pod buty, poza tym wyglądał jakby dopiero co wstał z łóżka. Kto normalny chodzi w piżamie na uczelnię?

Widziałem, że chciał  skomentować, ale uprzedził go dziewczęcy głos. Zapewne właścicielka irytujących szpilek stała przed męską toaletą, bo do naszych uszu dotarł także odgłos pukania.

— Wiem, że tam jesteś Naruto! Mieliśmy zjeść razem lunch, tylko mi nie mów, że znowu o tym zapomniałeś! — Głos dziewczyny był dla mnie tak samo denerwujący jak stukot jej szpilek.  — Wyjdź, albo tam wejdę!

— Cholera! — Usłyszałem głos Naruto  i przez chwilę nie wiedziałem co się dzieje. Na rozeznanie się w sytuacji znalazłem czas po tym, gdy zorientowałem się, że siedzę na klozecie. Okrakiem  na moich kolanach ulokował się Naruto, zapewne po to, by ukryć obecność dwóch osób.

— Co ty do cholery wyprawiasz? — warknąłem w tym samym momencie, w którym drzwi od męskiej toalety się otworzyły. Najwyraźniej plan blondyna nie przewidywał moich pretensji, gdyż chwilę później poczułem jak zakrywa mi usta dłonią, próbując mnie uciszyć. Zmarszczyłem brwi, bo zdecydowanie mi się to nie spodobało i złapałem za jego nadgarstek, odciągając dłoń od swojej twarzy. Spojrzenie jego niebieskich oczu na chwilę mnie przytłoczyło i zamroczyło umysł, który znów zaczął pracować, gdy po raz kolejny usłyszałem głos dziewczyny.

— Naruto! Nie bądź głupi, przecież wiem, że tam jesteś. Twoja torba leży na parapecie.

Dziewczyna zapukała w drzwi od naszej kabiny. Miała pewnie nadzieję, że blondyn sam jej otworzy, ten jednak zerknął tylko szybko za siebie, po czym znów wbił we mnie spojrzenie. Chciałem się podnieść, ale mi to uniemożliwił. Nie miałem ochoty bawić się w chowanego, byłem na to za stary. Otworzyłem usta, by powiedzieć co o tym myślę, zapominając tym samym, że chłopak tak jak ja posiada dwie ręce. Skoro jedną mu unieruchomiłem, postanowił użyć drugiej, by z mojego gardła nie wydobyły się żadne dźwięki.  — Co ty tam robisz, Naruto?  

— A co takiego można robić w toalecie, Emily? — Ton w jakim wypowiedział te słowa był pełen niechęci. Wyglądało jakby chciał ją do siebie za wszelką cenę zniechęcić i po chwili wiedziałem dlaczego.

— Może ci jakoś pomóc? — Gdybym mógł, parsknąłbym śmiechem, ale nie pozwalała mi na to dłoń blondyna. W moich oczach mógł jednak wyraźnie dostrzec rozbawienie i zdecydowanie go to rozzłościło. Mimo wszystko, uczucie jego dłoni blokującej mi usta nie było przyjemne. Zwłaszcza, że pod jej naciskiem moja głowa była odchylona do tyłu, co nadwerężało mój kark. Mi również pozostała do dyspozycji jeszcze jedna ręka. W oczach Naruto pojawiła się panika.

— N-nie, Emily, nie możesz! — rzucił szybko przez ramię, wciąż siłując się z moją ręką.  — Idź już! — Gdy udało mi się uwolnić od jego dłoni, dziewczyna wciąż jeszcze była w toalecie, bo słychać było jak kieruje się w stronę wyjścia. Byłem na tyle zirytowany wszystkim do czego posunął się blondyn, że nie zamierzałem czekać aż ta cała Emily się ulotni. Najchętniej bym go zrzucił, ale niestety trudno mi było w tej sytuacji wstać, więc postanowiłem użyć ust.

Kiedy myślałem o ich użyciu, chodziło mi głównie o wypowiedzenie kilku słów, więc to co się wtedy stało zupełnie mnie otępiło. Spodziewałem się, że blondynowi bardzo zależy na spławieniu dziewczyny, jednak nie myślałem, że do tego stopnia, by uciszyć mnie pocałunkiem.

Nie był on romantyczny, ale skuteczny. Nie byłem w stanie wydusić z siebie ani słowa. Niebieskie oczy wpatrywały się we mnie zawzięcie, ostrzegając bym nie robił scen. Nawet gdybym chciał, to uczucie ciepła rozlewającego się w moim brzuchu sparaliżowało mnie zupełnie. Po kręgosłupie przeszedł mi prąd, wywołany nie przez usta blondyn, lecz przez jego oczy. Po raz pierwszy w życiu byłem przerażony. Przerażony utratą kontroli nad tym, co się wokół mnie działo. Gorzej. Nad tym, co się działo ze mną. Chciałem go odepchnąć, ale dziwnym trafem, to on mnie teraz trzymał za nadgarstki. Byłem wściekły na siebie za to, że podczas chwili nieuwagi pozwoliłem się zdominować. Postanowiłem więc przejąć kontrolę nad pocałunkiem. Musiałem, bo uczucie jakby wszystko przelatywało mi przez palce było nie do zniesienia.

Miałem nadzieję, że w jego oczach na powrót zobaczę panikę, i że sam się wycofa, gdy zorientuje się w sytuacji. Sądziłem, że może nie jest do końca  świadom tego, do czego się posunął, że pogubił się w tej sytuacji tak samo jak ja. Poza tym nie miał przed kim mnie dłużej uciszać. Moja nadzieja prysła w momencie, gdy rozchylił nieco wargi, wciąż wpatrując się w moje oczy. I nie dojrzałem w nich paniki, ani odrobiny. Jedynie oczekiwanie.

Nie mogłem uzewnętrznić przed nim swojego przerażenia, nie zrozumiałby i mylnie mnie ocenił, co w zasadzie nie powinno mnie w ogóle obchodzić. Ale obchodziło. Dlatego też wbrew sobie, nie wycofałem się i podjąłem wyzwanie, które rzucały mi jego oczy oraz zaproszenie, oferowane przez jego rozchylone wargi. Gdzieś po drodze zgubiłem swój cel, przymykając oczy i przyglądając się jak jego niebieskie tęczówki znikają pod powiekami. Jego palce rozluźniły ucisk na moich nadgarstkach i mógłbym z łatwością go teraz z siebie zepchnąć. Jednak uczucie jego dłoni wędrujących po moich ramionach jakoś mnie od tej myśli odwiodło. Poczułem jego palce drażniące delikatnie skórę na moim karku i zapragnąłem nagle czegoś się chwycić, by upewnić się w prawdziwości tej sytuacji. Sami rozumiecie, nie często mi się coś takiego przytrafia, a takie całkowite zapomnienie zdarza mi się po raz pierwszy. Skąd mogłem wiedzieć, czy nie obudzę się za chwilę z głową na biurku i porozrzucanymi dookoła książkami?

Moje dłonie spoczęły na jego udach tylko na chwilę, by zaraz powędrować wyżej. W tym momencie trochę żałowałem, że ma na sobie bluzę od dresu, bo sunąc po jego plecach zastanawiałem się czy jest tak samo gorący jak  ja. Zakończyłem swoją wędrówkę na jego łopatkach, przyciągając go bliżej siebie, na co w odpowiedzi wplótł palce w moje włosy, mocno zaciskając na nich dłoń. Wpatrując się spod wpółprzymkniętych powiek, zastanawiało mnie, czy pamięta jeszcze z jakiego powodu mnie pocałował, bo na pewno nie zwracał uwagi na nasze ciężkie oddechy, które prawdopodobnie było słychać poza kabiną. Zatraciliśmy się w tym pocałunku tak bardzo, że źle oceniliśmy sytuację.

— Na-naruto? — Gdzieś z góry dotarł do mnie głos, który tak bardzo mnie wcześniej irytował. Naruto zdawał się go nie słyszeć, bo tylko poczułem jak mocniej zaciska palce na moich włosach . Być może nawet nie chciał. Przyznam szczerze, że także nie chciałem jeszcze wracać do rzeczywistości. Już teraz cała sytuacja zdawała się schrzanić mi życie, ale nie miałem ochoty o tym na razie myśleć. Pragnąłem jedynie czuć. Ciepło rozlewające się w moim wnętrzu sprawiło, że znów prawie zapomniałem o tym irytującym głosie. Jednak on o nas nie zapomniał.

— O mój boże! Co ty wyprawiasz!? — Blondyn wyglądał jakby dopiero teraz usłyszał dziewczynę, która miała stąd zniknąć chwilę temu. Oderwał się od moich ust wpatrując się we mnie przez moment  zamglonym wzrokiem, po czym spojrzał w górę. Dziewczyna znajdowała się w kabinie obok i teraz wisiała na ściance oddzielającej ją od naszej kabiny. Wpatrywała się w nas z niedowierzaniem. Właściwie to nie była w stanie dostrzec mojej twarzy, bo zasłaniała ją głowa Naruto, który teraz z pozornym spokojem odwzajemniał jej spojrzenie.

— Co TY wyprawiasz, Emily? — zapytał chłodno podczas, gdy ja starałem się uspokoić swoje bicie serca. Miałem nadzieję, że nie stanę się nagle głównym tematem uczelnianych plotek i jakoś uda się blondynowi znaleźć dla tej całej sytuacji rozwiązanie.

— Nie wiem za kogo ty się uważasz, ale w tej chwili puść Naruto! — Usłyszałem i zmarszczyłem brwi.

— Mówiłem ci, że jestem zajęty. — Warknięcie Naruto rozjaśniło mi nieco sytuację. Wychwyciłem moment nieuwagi blondyna, który skupiał się raczej na obserwującej nas z góry dziewczynie i zepchnąłem go ze swoich kolan. Nie miałem czasu zastanawiać się, czy nic mu się nie stało, chociaż jego upadek wyglądał na dosyć bolesny. Otwierając drzwi, wyminąłem go szybko i sięgnąłem po swoją torbę, kierując się do wyjścia z toalety. Po drodze przyuważyłem zostawione przez dziewczynę szpilki, które zdjęła po to, byśmy jej nie usłyszeli. Nawet się nie obejrzałem, gdy do moich uszu dotarło kilka niecenzuralnych słów skierowanych w stronę dziewczyny.

Będąc już prawie przy zakręcie, usłyszałem za sobą trzask drzwi od toalety i zbliżającego się do mnie Naruto. Gdybym mógł, to spojrzałbym na niego swoim chłodnym wzrokiem, ale czułem, że pali mnie twarz. Moja zwyczajowa maska obojętności w tym momencie była niemożliwa do przybrania. Byłem całkowicie wytrącony z równowagi. Najgorsze było to, że gdyby nie dziewczyna,  nie wiem do czego doprowadziłaby nas ta chwila zapomnienia. Szkoda tylko, że nie potrafiłem znaleźć sposobu, by teraz  odciąć się od tej całej sytuacji.  Tak, jak w tamtej chwili z łatwością zapomniałem o całym świecie. Bolało mnie to, że straciłem kontrolę. Im więcej o tym myślałem, tym bardziej zaczynałem panikować.

Już chciałem skręcić za róg, kiedy powstrzymał mnie silny uścisk na moim ramieniu. Westchnąłem, starając się nie pokazać po sobie niepewności i zdezorientowania tym, co się stało. Odwróciłem głowę napotykając niepewne spojrzenie niebieskich oczu.

— Powiedz mi chociaż, jak masz na imię!

***

 — Sasuke? — Świetnie. Mój sen przerodził się w koszmar, gdy usłyszałem dochodzący zza moich pleców głos. Dlaczego musiał za mną przyjść? Chyba oczywistym było, że to rozmowy z nim chciałem uniknąć. On o tym wiedział i zapewne dlatego tu przyszedł. Zawsze robił mi na złość.

— Po co przyjechałeś? — Tylko na takie pytanie było mnie stać, chociaż na usta cisnęło się ich o wiele więcej. Starałem się jakoś nad sobą panować, choć w jego towarzystwie nigdy nie było to łatwe.  — Śledzisz mnie? — Prychnąłem i schowałem dłonie do kieszeni, wciąż pozostając zwrócony do niego plecami.

Usłyszałem jak zaśmiał się cicho i zrobił kilka kroków w przód. Kamyki pod jego butami zachrzęściły i na chwilę zapanowała cisza. Szumiało mi w uszach i nie wiedziałem czy to wiatr, czy sytuacja zaczyna mnie przytłaczać. Wiedziałem, że stoi o wiele bliżej niż wcześniej, jednak nie na tyle, by móc mnie sięgnąć. Zacisnąłem szczękę starając się zachować spokój.

— Nic się nie zmieniłeś. — Stwierdził i pomimo tego, że na niego nie patrzyłem, byłem pewien, że się uśmiecha.  — Nigdy nie pytasz o szczegóły, bo uważasz, że wszystko już wiesz. — Teraz mogłem także usłyszeć w jego głosie nutkę pretensji.  — Tak samo było z Iruką.

Nie wiedziałem do czego dąży, ale nie chciałem tego słuchać. Nie chciałem rozmawiać o niczym, co miało związek z nami. Wystarczyło mi już, że samym sobą wyciągał na wierzch zamknięty rozdział mojego życia.

— Gdybyś miał być powodem, dla którego tu jestem, przyjechałbym zaraz po twojej ucieczce. — Nie podobało mi się to, jakimi słowami opisał mój wyjazd.  — Dobrze jednak wiedzieć, że niezbyt interesują cię twoi pracownicy.

Ostatnie słowa sprawiły, że zszokowany odwróciłem głowę. Głowa Naruto była zwrócona w przeciwnym kierunku, a jego wzrok spoczywał zapewne na oświetlonej Tokyo Tower. Zanim zdążyłem spytać, co ma na myśli, kontynuował.

— Nic o mnie nie wiesz. — W jego głosie usłyszałem zmęczenie i odbiło się ono także w jego oczach, które zwróciły się w moją stronę. Przeszedł mnie dreszcz. Kolejny już, co zaczynało mnie martwić.  — Łatwiej się zapomina, kiedy wiesz tylko to, jak się do mnie zwracać, prawda, Sasuke?

Nie potrafiłem utrzymać kontaktu wzrokowego. Jak winowajca odwróciłem się nie mówiąc ani słowa. Czułem jednak, że moja cisza i brak chęci do rozmowy, tylko zachęci go do dalszego mówienia. Moim milczeniem upewniłem go w tym, że ma rację. Nie trudziłem się nawet, by sprawdzić kim jest. Od razu przypiąłem mu etykietę zwykłego studenta, który ma romans ze swoim wykładowcą i w dodatku zdradza go ze mną. Już sama myśl o tym, że byłem tym trzecim sprawiała, że nie chciałem zagłębiać się w życie Naruto.

— Nigdy nie powiedziałeś mi wprost o romansie, o który mnie podejrzewałeś. Nigdy też o niego nie pytałeś. — Powiedział nie zwracając uwagi na to, że z pewnością nie czuję się komfortowo rozmawiając o tym, że pieprzył się z Umino.

— Jakoś fakt, że jesteś zajęty nigdy ci nie przeszkadzał, dlaczego mnie powinien? — Zapytałem kąśliwie, próbując odwrócić kota ogonem i zapomnieć o tym, że ta cała rozmowa dotyczy mojego wyjazdu. A może jednak ucieczki? Powoli zaczynałem w to wierzyć.

— Może dlatego, że nie byłem? — Powiedział to w taki sposób, że zacząłem wątpić we wszystko co się wtedy wydarzyło. Jakby to jedno pytanie miało sprawić, bym zaczął żałować swoich posunięć. Nie wiedział jednak, że zacząłem już dawno. Tylko nauczyłem się przez ten czas trzymać uczucia pod kluczem. Zaśmiałem się, by stworzyć pozory mojego niedowierzania w jego słowa.

— Chcesz mi teraz powiedzieć, że między wami nic nie było? Nie bądź żałosny. — Gdzieś tam jednak w moim sercu zaczęła kiełkować nadzieja, w tym samym momencie jednak, oznaczałoby to, że znów pomyliłem się w ocenie. Myliłem się często, kiedy w grę wchodził Naruto. Dlatego zacząłem się zastanawiać, czy podświadomie nie szukałem pretekstu, by usprawiedliwić swoją ucieczkę. Bo Naruto nie zrozumiałby. Tak sobie wmawiałem.

— Iruka był mi bliski i nadal jest. — Obserwowałem jak siada na jednej z ławek i opiera dłonie za plecami.  — Był dla mnie jak ojciec, jak mógłbym sypiać z własnym ojcem? Zastanów się. — Roześmiał się i spojrzał na mnie.  — Źle to zinterpretowałeś, tak samo jak to, że pochodzę z Anglii. — Nie byłem pewien czy mam ochotę na wysłuchiwanie tego, co rzucało na tę całą sprawę całkiem inne światło. Wszelkie usprawiedliwienia straciły fundamenty i teraz moja ucieczka była jeszcze bardziej oczywista. W dalszym ciągu mogłem wybronić się tym, że po prostu nie wiedziałem, ale za niewiedzę też ponosiłem winę.

— Dlaczego nigdy o nic mnie nie spytałeś? — Naruto zmarszczył brwi i spuścił wzrok  Słowa uwięzły mi w gardle. Nie miałem odpowiedzi. Nie takiej, którą on by zrozumiał.