Epizod 67

Z okazji nadchodzącego spotkania drużyny siódmej...wróć, to nie ta bajka~!

A więc, z okazji nadchodzącego dnia jutrzejszego, w którym to nastąpi kameralne spotkanie fanów SasuNaru, wena uraczyła mnie swoją obecnością i pod jej nadzorem powstał ten właśnie epizod. Jak zwykle krótko, bo krótko, ale coś tam jest, a to zawsze krok do przodu XD

Z dedykacją dla jutrzejszych obecnych, czyli Kuroneko i Daimon.

***

- Oho, wrócił pan i władca – Naruto podniósł się z sofy, rzucając spojrzenie w stronę Nugato.

Chłopak podpierał głowę na dłoni i miał zamknięte oczy. Prawdopodobnie dzisiejszy dzień go wykończył, a godzina na zegarze też nie była już wczesna.

Wyłączył telewizor i ruszył w kierunku drzwi wejściowych, w których chwilę temu zazgrzytał klucz. Spodziewał się, że ujrzy za moment bladą, zmęczoną twarz.

Spotkało go miłe zaskoczenie, gdy zobaczył te wiśniowe wargi wygięte w zadowolonym uśmiechu.

Sasuke podszedł do niego i odkładając po drodze  klucze na stolik, objął go ramieniem. Wciągnął w płuca jego zapach i pocałował delikatnie w usta.

Uzumaki owinął go rękami w pasie i uśmiechnął się szeroko, wpatrując się wyczekująco w ciemne oczy Uchihy, którego jedna brew uniosła się w wyrazie rozbawienia.

- No mów! – szepnął zniecierpliwiony i zacisnął mocniej dłoń na biodrze bruneta.

- Czemu szepczesz? – zapytał zdumiony i odwrócił się, prowadząc blondyna do kuchni.

Było późno, ale mimo tego miał jeszcze ochotę wypić zieloną herbatę.

Naruto zerknął w stronę salonu i dał się zaciągnąć do czajnika. Wywinął się spod ramienia i sięgnął po kubki, podając je brunetowi. Usiadł przy stole czekając na jakąś relację.

- To powiesz mi w końcu? – zapytał znudzony przyglądaniem się procesowi parzenia herbaty. Co to za filozofia zalać liście wodą?

- A nie mogę tego zrobić rano? – Sasuke zerknął przez ramię na chłopaka, którego spojrzenie mówiło, że zostały mu trzy sekundy, by zaczął się spowiadać. – Dobra, nie nadymaj się tak. – odparł na widok miny chłopaka i postawił na stole kubki.

Naruto nawet nie zamierzał sięgać po swój, wpatrywał się tylko z niecierpliwością oczekując sprawozdania. Pozytywnego, rzecz jasna.

- Nie ma zbyt wiele do gadania, przeprosiłem. Koniec. – Uchiha wzruszył ramionami.

Blondyn przez chwile jakby chciał coś powiedzieć, bo otworzył lekko usta i wciągnął powietrze, ale najwidoczniej zrezygnował, gdyż zamknął je z powrotem i sięgnął po herbatę. Spojrzenie jednak miał wciąż utkwione w siedzącym na przeciwko chłopaku.

- To wszystko? – Uzumaki zdecydował się zapytać dopiero po tym jak upił łyk ciepłego płynu. W jego głosie pobrzmiewało niedowierzanie, a na twarzy pojawiło się rozczarowanie.

- No chyba nie spodziewałeś się wylewności z mojej strony? – czarne oczy spojrzały na niego z politowaniem – Powiedziałem, co miałem do powiedzenia i tyle.

- I siedziałeś tam tak długo, bo?

- Bo Itachi przyniósł album ze zdjęciami, a z racji tego, że dopiero co się pogodziliśmy, musiałem to jakoś przetrwać – Sasuke skrzywił się na wspomnienie siebie w pieluszce i z grzechotką w ręce. Najwięcej jednak było jego zdjęć z Itachim. Ojciec już wtedy nie był zbyt rodzinny. Nie mógł sobie jednak przypomnieć, kto im te zdjęcia robił.

- Masz album? – Uzumaki zaciekawiony tematem, puścił w niepamięć brak wystarczającej ilości szczegółów z wizyty w domu na przeciwko.

- To chyba oczywiste.

- Ja bym się z tym kłócił. W twoim przypadku wszelkie przejawy i dowody na to, że posiadasz jakieś głębsze uczucia, które dowodzą człowieczeństwa, są wątpliwe. – Naruto prychnął rozbawiony na widok grymasu, który pojawił się na twarzy jego chłopaka. – Mógłbyś go przynieś i mi go pokazać.

- Teraz tą czynność możesz uznać za niemożliwą w najbliższej przyszłości. – Uchiha naburmuszony oparł głowę na dłoni i spojrzał w okno.

- Może spróbuję cię jakoś do tego przekonać? – Naruto zamruczał sięgając dłonią do kubka bruneta i odsuwając go na bezpieczną odległość.

Wychylił się w taki sposób, że musiał uklęknąć na krześle, by dosięgnąć twarzy Uchihy. Z lekkim uśmiechem na ustach pochylił się w jego stronę i złapał go za brodę, całując mocno. Nie przestawał wpatrywać się w jego tęczówki.

- To wciąż za mało – wyszeptał Sasuke, gdy Naruto cofnął głowę i przechylił ją w bok.

Uzumaki westchnął ze zrezygnowaniem i wzruszył ramionami, osuwając się z powrotem na miejsce.

- Nie stać mnie na więcej przy osobach trzecich – mruknął tylko i napił się herbaty, wstając i odkładając kubek do zlewu.

- A co? Widzisz duchy? – prychnął Uchiha i z rozbawieniem odchylił się na oparcie.

- Mogę ci pokazać, jednego mamy w salonie – szepnął konspiracyjnie blondyn, rzucając spojrzenie w stronę wyjścia z kuchni.

Sasuke zmarszczył brwi i posłusznie wstał, by zaraz pójść cicho za Uzumakim.

- Co on tu robi? – wyszeptał, gdy jego oczom ukazała się sylwetka Nugato, któremu zapewne w takiej pozycji nie mogło być wygodnie.

Chłopak miał nienaturalnie wykręconą dłoń, a brodą dotykał klatki piersiowej w taki sposób, że przepływ tlenu można by uznać za wątpliwy.

- No wiesz Uchiha, myślałem, że taki geniusz jak ty wydedukuje to sobie bez problemu. A tu masz, niespodzianka! – Naruto zarzucił rękę na jego ramiona i przybliżył twarz do ucha bruneta – Pozwól, że cię oświecę, otóż on śpi.

Uchiha skrzywił się wyraźnie i zrzucił rękę, która spoczywała na jego ramionach najwyraźniej w geście politowania. Z gardła wyrwało mu się krótkie „Ale zabawne”, po czym odwrócił się jakby nigdy nic i skierował w stronę schodów, prowadzących na piętro. Miał zamiar wziąć przykład z Nugato i położyć się spać. Mimo wszystko był zmęczony.

- Zamierzasz go tak tutaj zostawić? – Uzumaki z niedowierzaniem obserwował, jak Sasuke powoli pokonuje schody.

- Ja? To twój gość, ty się nim zajmij. – wzruszając ramionami, postanowił zignorować szeroko otwarte usta blondyna i niebieskie oczy, obserwujące go uważnie. Kryła się w nich obietnica rewanżu, ale postanowił ją zignorować i tylko machnął ręką, niknąc w korytarzu.

Naruto westchnął głęboko i oparł się o futrynę, przeczesując palcami włosy. Nie miał serca budzić chłopaka i wyganiać go, nawet jeśli do domu nie miał daleko. Nie mógł go też zostawić w tej pozycji, na samą myśl wypełniało go poczucie winy i wizja Nugato, który rano budzi się cały połamany.

Stojąc tak chwilę, postanowił w końcu zadzwonić do Itachiego i poinformować go o tym, że Kyoushi nie wróci na noc. Kto wie, co mógłby ubzdurać sobie długowłosy.

- Nie martw się, nic mu nie będzie, a już na pewno twój brat nie zrobi mu żadnej krzywdy. – Niebieskooki zapewnił przez telefon Itachiego i zerknął na zegar, gdy tylko poczuł zmęczenie. Było już naprawdę późno. – Poza tym, miałbym do ciebie małą prośbę, chociaż nazwałbym to raczej propozycją. Co powiesz na niedzielny obiad? – Uzumaki zareagował zadowolonym uśmiechem na pozytywną odpowiedź. – Nie obraziłbym się, gdybyś tak z dobrej woli zabrał ze sobą rodzinny album. – Rzucił całkiem swobodnie i zaśmiał się, gdy Itachi wywnioskował, że wizja Sasuke w pieluszce, na każdego działa rozczulająco.

Chwilę później rozłączył się, umówiony na niedzielny obiad w „rodzinnym” gronie.

Wszedł cicho do salonu z kocem w ręku i odkładając go na chwilę, ściągnął Nugato buty z nóg zanim ułożył go w pozycji bardziej odpowiedniej dla śpiącego człowieka. Chłopak tylko chrapnął przez co Naruto z trudem powstrzymał się od wybuchnięcia śmiechem. Gdy już Kyoushi leżał w całkiem normalnej pozycji, Uzumaki przykrył go kocem i gasząc światło wyszedł z salonu.

Ziewnął szeroko i ruszył po schodach na górę. W sypialni było zgaszone światło, więc tylko wszedł cicho do środka i zrzucając kapcie wsunął się pod pierzynę, układając wygodnie na poduszce z kolejnym ziewnięciem.

Ledwo przestał się ruszać, a poczuł za swoimi plecami ciepłe ciało bruneta i jedną z jego rąk, oplatającą go w pasie. Chwilę później ciepły oddech poprzedził pocałunek na jego szyi.

Zamruczał zadowolony i odwrócił się przodem do źródła ciepła, odnajdując usta bruneta.

- Widzę, że z twojego rewanżu nici – wyszeptał głębokim głosem Sasuke, prosto w usta blondyna.

- Rewanż mam już załatwiony, a teraz Uchiha, nie zmieniaj tematu.

Zaśmiał się przekornie Naruto i chwilę później pasja z jaką Sasuke go pocałował, przeniosła się na niego.

***

Niedzielny poranek nastał po kolejnym tygodniu wyczerpujących treningów, którymi zasypani byli członkowie drużyny siatkarskiej z Konoha Gakuen. Hatake był nieustępliwym trenerem, a objawów litości można było u niego szukać na próżno.

Jednak Sasuke i Naruto mogli cieszyć się chociażby z tego, że wszelkie braki w nauce mieli odpracowane, a egzaminy odhaczone. Pozostało im tylko przygotowywać się do kolejnego meczu pod czujnym okiem Kakashiego, którego o dziwo, nawet Iruka nie rozpraszał swoimi ukradkowymi uśmiechami, skierowanymi w jego stronę. Nie było w szkole już chyba nikogo, kto by o nich nie wiedział, nie ważne jakby się z tym kryli, a żarty na temat tego z jakiego powodu Hatake wybrał sobie właśnie taką profesję, były wśród uczniów na porządku dziennym.

Oczywiście przebiegłość członków drużyny nie opuszczała i wiedzieli, że zajęta niedziela u Kakashiego, to dla nich niedziela wolna, a przecież Hatake nie mógł odmówić Iruce. Tak więc wykorzystując jego słabość do Umino, chłopaki załatwili sobie dzień wolny.

Dzięki temu Uzumaki mógł odespać wszystkie nieprzespane noce, a Uchiha mógł mu w tym dotrzymać towarzystwa nie narażając się na irytujący dźwięk budzika. Przynajmniej tak myślał Sasuke, gdy kładł się wieczorem do łóżka, więc gdy tylko melodia rozbrzmiała, podniósł się szybko i nie bardzo świadomy daty, wstał z zamiarem szybkiego ubrania się i sprawdzenia, czy aby wszystko ma przygotowane na dzisiejsze zajęcia.

Dłuższą chwilę zajęło mu jednak zorientowanie się w sytuacji, a to wszystko za sprawą marudnego Uzumakiego, który niespiesznie i z ociąganiem sięgnął po telefon i zaraz wtulił się na powrót w poduszkę.

Uchiha zmarszczył brwi sięgając do swojej komórki i z wyrazem irytacji na twarzy, ściągnął kołdrę z Naruto. Blondyn nie zareagował, a tylko przewrócił się na drugi bok.

- Wstawaj młocie! – warknął brunet, na co Uzumaki odpowiedział tylko niechętnym mruknięciem. – No już. – Ponaglił go Sasuke i ciągnąc za nogę.

- Daj mi spokój, weź się połóż najlepiej. – odparł tylko niebieskooki.

- Wstawaj!

- Coś się tak uczepił? – warknął Naruto i podniósł się gwałtownie, patrząc wściekle na bruneta.

- Uczepił? Nastawiałeś budzik, to teraz wstawaj, przez ciebie nawet się wyspać nie można. – Warknął wkurzony Uchiha i wszedł do łazienki, niezbyt subtelnie zamykając za sobą drzwi.

- Jakbyś się nie mógł z powrotem spać położyć. – Burknął Uzumaki niechętnie i zmierzwił sobie włosy.

            Po takim tygodniu mógłby spać całą niedzielę, ale musiał posprzątać w domu i przygotować obiad, o którym...zapomniał poinformować Sasuke. Opadł z jękiem na poduszkę przeczuwając, że jednak ten dzień nie będzie taki sielankowy, zwłaszcza gdy brunet dowie się jaki cel ma w tym Uzumaki.

            Niebieskooki wyczołgał się wreszcie z łóżka i podchodząc do drzwi łazienki, zapukał.

- Sasuke - zawołał, czekając na odpowiedź ze środka, jednak usłyszał jedynie szum wody. Wzruszył ramionami i westchnął. – Nie chcesz się odezwać to nie, ale żeby potem nie było, że cię nie poinformowałem, więc robię to teraz. – Uzumaki odczekał chwilę, ale wciąż nie było żadnej odpowiedzi. – Mamy dzisiaj gości, więc prosiłbym cię...

- O co? – drzwi od łazienki nagle się otworzyły i stanął w nich, wciąż mokry Uchiha z ręcznikiem na biodrach.

- Żebyś się zachowywał. – Naruto podrapał się w tył głowy i wszedł do łazienki, nic nie robiąc sobie z tego, że obecnie jest ona zajęta przez Sasuke.

- I musisz mnie o to prosić? Czyli według ciebie, nie potrafię się zachować?

- Zależy, wątpię, że będziesz siedział spokojnie, przypatrując się jak oglądam twój album ze zdjęciami. – westchnął i wziął do ręki szczoteczkę.

- Słucham? – Sasuke spojrzał na niego z niedowierzaniem.

- No to się zaczyna. – Naruto tylko westchnął głęboko i ignorując swojego chłopaka, zaczął szczotkować zęby.