Epizod 66

Sasuke stanął przed drzwiami domu, w którym się wychowywał. Nie był w stanie określić jak się czuł w tym momencie. Czy się bał? Nie. Był raczej pewny tego, że rozmowa, o ile zdobędzie się na wykrztuszenie przeprosin, pójdzie po jego myśli. Najgorsze było to, że nie wiedział jak się do niej zabrać. Był zdeterminowany, ale w tym samym czasie, coś go w środku blokowało. Czyżby to duma, o której wspominał Naruto? 
Stojąc tak z podniesioną ręką, westchnął głęboko i zapukał, czując się co najmniej dziwnie z wiedzą, że nie wypada po prostu nacisnąć klamki i wejść do środka. 
Kiedy wszystko się tak pozmieniało?
Nie musiał czekać długo na otwarcie drzwi, widocznie Itachi czekał na jego przybycie. Odwzajemnił szeroki uśmiech brata trochę niepewnie i postąpił do przodu, pozwalając długowłosemu zamknąć za sobą drzwi. Gdy tylko znalazł się w środku, zdenerwowanie sprawiło, że zaczęły mu się pocić dłonie. Wytarł je dyskretnie o dżinsy i dał się zaprowadzić do salonu.

- Napijesz się czegoś? - z zamyślenia wyrwał go głos brata. 
Starając się wyglądać na rozluźnionego, skinął tylko głową, wciąż jakoś nie był w stanie wydusić słowa. Jednak natarczywy wzrok długowłosego sprawił, że Sasuke mimowolnie spiął się jeszcze bardziej. Spojrzał na niego pytająco, a jego brew dodatkowo powędrowała w górę. 
- To czego się napijesz? - zapytał Itachi, próbując zamaskować uśmiech wpływający mu na usta. 
- Ach...herbaty - odpowiedział lekko zmieszany i nie mogąc dłużej znieść skrępowania, które go ogarnęło, zajął miejsce na jednym z foteli.
Gdy tylko Itachi zniknął w kuchni, młodszy brunet rozejrzał się jakby podczas jego nieobecności, coś miało się tutaj zmienić. Wszystko było na swoim miejscu, jednak coś mu nie pasowało.
- Gdzie Nugato? - zapytał, gdy Itachi wrócił z kuchni, niosąc dwie filiżanki z herbatą.
- Wróci późno, ostatnio jego czas pochłania nauka. Studia to nie taka łatwa sprawa.
Długowłosy usiadł na drugim fotelu, uprzednio stawiając przed Sasuke filiżankę. Jego czarne oczy powędrowały do brata, czego nie starał się specjalnie ukrywać. Bądź co bądź, był ciekaw co też Sasuke mu powie, albo czego nie powie. Tak czy inaczej, samo to, że się zjawił było już niezwykłe. 
Młodszy Uchiha przełknął nerwowo ślinę i postanowił już dłużej nie zwlekać. Spojrzał bratu prosto w oczy, gotów wypowiedzieć słowo, które nigdy nie przychodziło mu łatwo. 
- Przepraszam - wykrztusił, zamykając pod kluczem swoją dumę, by przypadkiem niespodziewanie nie pokrzyżowała mu planów. 
Ciepły uśmiech brata sprawił, że dziwny ucisk w jego klatce piersiowej zniknął. Ulga rozeszła się po jego ciele, a kącik warg delikatnie powędrował w górę. Spuścił wzrok na filiżankę z herbatą. 
- Nie musisz tego robić, nie winię cię za nic - słowa Itachiego dotarły do jego uszu.
- Przestań, nie utrudniaj mi przeprosin, kiedy już się na nie zdobyłem. - Sasuke sięgnął do filiżanki, jednak nie podniósł jej do ust - Nie ma sensu mówienie teraz, że to nie moja wina. Nie powinienem był wypowiadać tamtych słów. Doskonale zdaję sobie z tego sprawę - czarnowłosy ponownie uniósł wzrok na Itachiego - Nawet w gniewie, powinienem był się powstrzymać, ale tego nie zrobiłem. Dlatego właśnie teraz cię za to przepraszam - dodał i nie spuszczając wzroku z brata - Powinienem przeprosić cię za to dużo wcześniej, ale tego też nie zrobiłem - zaśmiał się nerwowo i przejechał dłonią po włosach.
- Dojrzałeś, Sasuke - odparł Itachi, upijając łyk ciepłej herbaty. 
- Hę? 
- Nie wszyscy są zdolni zauważyć własne błędy i zdecydowani na tyle, by je naprawiać - Itachi zaśmiał się - Prawdę mówiąc, to mógłbym przysiąc, że nie byłbyś zdolny do przeprosin - dodał odstawiając filiżankę na stół - Jestem naprawdę zaskoczony.
Sasuke nie dał po sobie poznać, że w pewien sposób te słowa na niego wpłynęły. Ukrył twarz za filiżanką. 
- Chyba powinienem być z ciebie dumy, mój mały braciszek dorósł i zmierza w dobrym kierunku.
Sasuke zdecydowanie nie był przygotowany na takie słowa, które sprawiły, że zakrztusił się herbatą. Nie było to miłe uczucie, gdyż gorący płyn rozlał mu się w gardle, parząc je. Chwilę później poczuł jak dłoń klepie go po plecach, a do uszu dotarł śmiech Itachiego. Gdy tylko przestał kaszleć, dłoń brata potargała mu włosy, doprowadzając do śmiechu także Sasuke. 

***

 - Mówiłem, weź klucze! - Naruto rzucił na tyle głośno, by słychać go było na zewnątrz i skierował się niechętnie w stronę drzwi. Ubrany w podkoszulek i spodnie od dresu, zmierzwił włosy, które oklapły mu od leżenia na kanapie. 

Otworzył drzwi, a z jego ust wydobyło się tylko zdziwione "Och".

- Cześć - powiedział nieśmiało Nugato, stojąc przed nim z zarzuconą na ramię torbą.

- Nie mów, że Itachi wyrzucił cię z domu!? - Uzumaki zrobił wielkie oczy i złapał chłopaka za przedramię, wciągając go do środka - Chodź - powiedział, kierując go do kuchni - Zrobię ci herbaty, zaraz mi wszystko opowiesz, jeśli chcesz oczywiście - dodał i zaczął krzątać się po pomieszczeniu, nastawiając wodę i wyciągając kubki.

- Miło wiedzieć, że się martwisz, ale to nic z tych rzeczy - zaśmiał się Kyoushi, trochę jednak zadowolony z faktu, że ktoś się nim przejmuje. - Wracałem z wykładów i zobaczyłem, że Sasuke idzie do Itachiego, postanowiłem im nie przeszkadzać. Miałbyś coś przeciwko, gdybym tu chwilę posiedział? 

- Oczywiście, że nie. W końcu, my to prawie jak rodzina - Uzumaki uśmiechnął się szeroko, powodując u Nugato parsknięcie, które zaraz zostało stłumione dłonią.

- Wybacz, dobrze powiedziane, prawie. Nie wyobrażam sobie siebie z obrączką na palcu - odparł Nugato i podniósł do ust kubek z herbatą, postawiony przez Naruto. 

Uzumaki spojrzał na niego kątem oka, zajmując miejsce po przeciwnej stronie stołu.

- Nie masz zamiaru się ustatkować?

Kyoushi odstawił kubek i zerknął na chłopaka trochę speszony. Odgarnął do tyłu przydługie już, kasztanowe włosy.

- Wiesz, nigdy nie uważałem, że mógłbym - powiedział niepewnie. - Poza tym, u nas to raczej niemożliwe - dodał, wzruszając ramionami.

- No tak, ale przecież Itachi i ty, to chyba nie przelotny romans? Chyba myśleliście o wspólnej przyszłości? - Naruto nie ukrywał zdziwienia, zaraz jednak zganił się w myślach za wścibskość. - Nie musisz odpowiadać, właściwie to wasza sprawa. - dodał szybko, unosząc dłoń.

- Właściwie, to...- zaczął Nugato, skupiając całą swoją uwagę na kolorowym napisie, widniejącym na kubku - Wystarczy mi to, co teraz jest między nami. Nie śmiałbym prosić o więcej.

- Przecież masz do tego pełne prawo - odparł Naruto, odchylając się na krześle.

- A jednak uważam, że otrzymałem aż nadto - chłopak oparł podbródek na dłoni i westchnął, wpatrując się w parę unoszącą się nad herbatą.

- Powinieneś być bardziej pewny siebie, pamiętaj, że nie jesteś mu nic winien - Uzumaki uśmiechnął się szeroko, spoglądając wesoło w złote oczy - A teraz chodź, obejrzymy jakiś film.