Propozycja nie do odrzucenia - Sequel

Tytuł: Propozycja nie do odrzucenia - Sequel
Długość: One shot
Pairing: SasuNaru
Gatunek: Naruto POV, Humor, Romans
Beta: Kot
Uwagi: Kac się przysłużył.

Przeklęty Uchiha. Pamiętacie te słowa? Po grypie ani śladu, czego nie mogę powiedzieć o sobotniej „randce”. Ślady są i to czerwone, wystarczająco widoczne i do tego cholernie krępujące. W dodatku przyznam, że natknięcie się na Sakurę z samego rana nie należy do najprzyjemniejszych, a spotkanie Uchihy nie zwiastuje niczego dobrego. Nawet schowanie się w męskiej toalecie, w takim wypadku nie wchodzi w grę.
Dlatego właśnie znalazłem się tutaj. W schowku na sprzęt sportowy, który dziwnym trafem był otwarty. Chociaż można się było tego spodziewać po wuefiście, którego bardziej interesują zboczone książki, niż potencjalna kradzież piłek do kosza.
Nie myślcie sobie, że uciekam przed Sasuke. Po prostu nie mam najmniejszej ochoty z samego rana psuć sobie humoru. Sakura wystarczająco zaniżyła poziom mojego dobrego samopoczucia, którego wcale nie poprawia siedzenie w schowku. Wręcz przeciwnie, wspominanie sobotniej nocy wcześnie rano, pośród kurzu i bez towarzystwa, nie było aż tak przyjemne, jak jej przeżycie.
Wzdychając więc głęboko, postanowiłem opuścić swoje chwilowe schronienie i zacząć zachowywać się jak przystało na faceta. Niestety nie posiadam zdolności Uhichy, do przybierania obojętnej miny „na zawołanie”, dlatego musiałem zdać się na względne opanowanie, z którym również było u mnie kiepsko.
Nie udało mi się jednak zajść daleko, bo otworzyłem drzwi tylko po to, by zostać na powrót wepchnięty do środka. Oczywiście nie było to miłe uczucie, ale Sasuke nigdy nie był miłą osobą. Dlatego właśnie, gdy tylko mnie pocałował, ugryzłem go. Dosyć mocno, bo potem wyklął mnie strasznie.
— Co robisz, durniu!?
— Ach, to ty? Wybacz! Myślałem, że jakiś psychopata próbuje wsadzić łapska tam, gdzie nie powinien — udałem zaskoczenie, ale jestem chyba marnym aktorem, bo Uchiha nie dał się na to nabrać. Może po prostu zdradził to mój uśmiech pełen satysfakcji.
— Skrucha aż w oczy razi — odparł jedynie, na co wzruszyłem ramionami. Nie liczył chyba na przeprosiny. Podszedłem jednak i łapiąc go za żuchwę, niezbyt delikatnie, spojrzałem na skutki mojego ugryzienia. Krwawił, ale rana zagoi się w mgnieniu oka.
Uchiha nie wydawał się być kimś, kto nie uczy się na błędach, dlatego musiał być po prostu bardzo zdeterminowany, gdy przybliżył się do mnie, ignorując zupełnie moje palce zaciskające się mocniej na jego szczęce. Tym razem pocałował mnie delikatnie, warga musiała dawać mu się we znaki, a ja postanowiłem odpowiedzieć na pocałunek. Niech zna me dobre serce.
— Widziałem Sakurę, była wściekła. — Siadając na materacu, oparł się o ścianę i założył ręce za głowę. Po tym, jak widziałem go w normalnych ciuchach, mundurek i krawat zupełnie mi do niego nie pasowały, więc podszedłem i poluźniłem mu go, odpinając dwa górne guziki jego koszuli. Spojrzał na mnie spod przymkniętych powiek, nie zwracając uwagi na moje poczynania.
— Myślała, że uda jej się sięgnąć mojego drugiego policzka — zaśmiałem się na wspomnienie jej wykrzywionej w złości twarzy. Kto mógłby się spodziewać, że tak szybko zmieni obiekt swoich zainteresowań. Z drugiej strony, połowa szkoły szalała za Sasuke, więc mogłem się tego domyślać. Zupełnie nie wiedziałem co w nim widzą, ale chyba nie ja powinienem się na ten temat wypowiadać.
— Niefartem ją wtedy spotkaliśmy. — Tutaj musiałem się z nim zgodzić. Nie miałem pojęcia, że Sakura lubi filmy akcji i że w końcu zgodzi się pójść na randkę z Lee. Położyłem się obok Uchihy na materacu i westchnąłem. Czułem, że nadepnąłem jej jeszcze bardziej na odcisk i mogłem mieć tylko nadzieję, że zatrzyma to dla siebie. Wizja wściekłych fanek Sasuke uprzykrzających mi życie nie była przyjemna.
— Mam nadzieję, że nie rozniesie po szkole dziwnych plotek.
— Plotek?
— Że się spotykamy, czy czegoś w tym stylu. — Machnąłem ręką, by zbyć temat. Nie chciałem gadać o Sakurze, która najchętniej rozszarpałaby mnie na strzępy. Poza tym, bycie głównym tematem szkolnych plotek raczej do mnie nie pasowało. Jednak pytanie, które rzucił Sasuke, zupełnie mnie zaskoczyło.
— A nie? — Spojrzałem na niego zdziwiony, widząc nad sobą jego zagniewaną twarz.
— A tak? — Podniosłem się, bo leżąc miałem wrażenie, jakbym nie mógł się z nim porozumieć. Albo coś mi umknęło, albo miałem rację co do tego, że nic nas nie łączy, oprócz lóżka. — Nie przypominam sobie, byśmy doszli do tego etapu.
— Myślałem, że to oczywiste. Po tym jak pode mną jęczałeś, wnioskuję, że już dawno do niego doszliśmy. Nie raz. — Cóż, nie musiał wyrażać się tak dosadnie. Poczułem, że robi mi się gorąco.
— W takim razie, musiałem to przespać, bo nie pamiętam, byśmy rozmawiali o naszej wspólnej przyszłości — parsknąłem i zeskoczyłem z materaca, ale dłoń Uchihy powstrzymała mnie przed odejściem.
— Właśnie o niej rozmawiamy. — Naprawdę chciałem się ruszyć, ale determinacja Sasuke w tej kwestii sprawiła, że nie miałem odwagi. Poza tym, teraz, gdy wyzdrowiałem, nie miałbym już wytłumaczenia dla ucieczki.
— My nie mamy wspólnej przyszłości, Uchiha. — Okej, może powiedziałem to zbyt szorstko, ale przecież to Sasuke. Jedyna sfera, w której się dogadujemy, to ta łóżkowa. Jednak wyglądało na to, że Uchiha ma na ten temat inne zdanie.
— Możemy ją mieć — powiedział tak po prostu. I jeszcze wzruszył ramionami! Jakby rzeczywiście to było takie proste. A może tylko mi się wydawało aż tak skomplikowane.
— Nie jesteś chory? — zapytałem zupełnie poważnie.
— Nie, kretynie. Boisz się czegoś? — spojrzał na mnie podejrzliwie i nawet przeszły mi po plecach ciarki. Ja się boję? Dobre sobie.
— Oczywiście, że nie! — odpowiedziałem natychmiast, może trochę za szybko, bo mój ton wskazywał na to, co mi przeszło przez myśl, że właściwie, to miał rację. Chyba najbardziej obawiałem się tego, że poza fizycznym pożądaniem, poczuję do niego coś więcej. Ja i Uchiha, co za bzdura.
— Oczywiście... — Dopiero teraz zorientowałem się, że wciąż trzyma mnie za nadgarstek. Zeskoczył z materaca, by się ze mną zrównać i stanął przede mną. Zdecydowanie za blisko. — Że się boisz. — Zmarszczyłem brwi, drań był zbyt pewny siebie.
— Nie boję się — powtórzyłem, niepotrzebnie rzecz jasna, bo obaj wiedzieliśmy, że to kłamstwo. — Nie rozumiem, po co ci to wszystko? Chcesz udawać kochającą się parę, kiedy nawet nie potrafimy porozmawiać jak ludzie?
— Przecież rozmawiamy — odparł spokojnie, automatycznie zerkając w górę, gdy rozległ się dźwięk dzwonka, oznaczający rozpoczęcie lekcji. — Poza tym, kto powiedział, że chcę udawać?
I tyle go widziałem, bo byłem tak zaskoczony jego słowami, że nie mogłem się nawet odwrócić, gdy wychodził ze schowka. I muszę przyznać, że nawet wściekły Uchiha nie jest tak przerażający, jak Uchiha zakochany. Zwłaszcza we mnie.