For you - 5/5

W tym miejscu wyjaśnię dlaczego tak, a nie inaczej. Cały tekst nie powstałby, gdybym w tamtym czasie nie tłumaczyła pewnych piosenek, które są podstawą dla moich postaci. Oczywiście nie bierzcie tekstów tych piosenek dosłownie, chodzi mi bardziej o zawarte w nich przesłanie.

Do wykreowania Sasuke zainspirowała mnie ta piosenka, jak już wcześniej pisałam. Do napisania tego z jego perspektywy, mnóstwo tekstów anglojęzycznych.

Oczywiście przeklęty Naruto wciąż próbował mnie przekabacić (moje uwielbienie do tej postaci jest po prostu przerażające), ale jak to bywa w tekstach pisanych z czyjejś perspektywy nie mogłam wyraźnie przedstawić jego uczuć. Podstawą do stworzenia Naruto była piosenka Wasurenaide, której tłumaczenie możecie sobie obejrzeć, jeżeli przedstawione przeze mnie jego uczucia nie będą dla Was wystarczające.

Dziękuję Kotu, że się tak wcześnie uwinęła z poprawieniem tego rozdziału, chociaż przesłałam jej go w nocy cichaczem.

Zakończenie zostawiam do Waszej interpretacji.

POBIERZ W FORMACIE PDF

***

 

— To prawda, nie miałeś nawet odwagi powiedzieć mi, że wyjeżdżasz. Po prostu uciekłeś.

Trudno było mi się do tego przyznać, a jeszcze gorzej usłyszeć to z jego ust. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że mój wyjazd zostanie tak właśnie odebrany, a mówienie o własnych uczuciach na pewno nie przychodziło mi łatwo. Tym bardziej o uczuciach, które przez długi czas od siebie odpychałem.

— Wiem jak to wszystko wygląda z twojego punktu widzenia, ale wiem też, że nie jesteś w stanie mnie zrozumieć. — Chciałem, by przestał drążyć ten temat i jednocześnie czułem, że muszę zrzucić z siebie ciężar niewypowiedzianych słów. Przyznałem się, ale wciąż było mi ciężko cokolwiek z siebie wydusić. Ten okres był dla mnie tematem tabu.
— Skąd możesz mieć pewność? — Z każdym jego słowem, czułem jak przeciska się coraz głębiej, jak powoli toruje drogę emocjom, które się we mnie kłębiły.

— Co ty mógłbyś o tym wiedzieć?! Żyłeś sobie beztrosko bez zobowiązań wobec rodziny, bez reputacji, o którą trzeba się martwić! — Zaczynając powoli tracić nad sobą panowanie, nie powstrzymałem się od nerwowych pretensji, których nie powinienem mieć. Bo to nigdy nie była jego wina. Nie mogłem winić go za swoje tchórzostwo.

— Skąd mógłbym wiedzieć. — Naruto prychnął pod nosem i wstał, wsuwając dłonie w kieszenie spodni. Widziałem jak zaciska szczękę, a jego chłodne spojrzenie zatrzymuje się na mojej twarzy. — To nie mnie ojciec wysłał do Anglii, by pozbyć się ciężaru w postaci syna-geja. Nie z moją matką się rozwiódł i nie mnie kazał zmienić nazwisko, by zatrzeć wszelkie ślady mojego istnienia. — Jego głos nie zadrżał ani razu, ale gdy wypowiadał te słowa nie spuszczał ze mnie wzroku. Czułem, że ciężaru tych słów nie jestem już w stanie udźwignąć. — To nie ja musiałem żyć ze świadomością, że dla mojego ojca ważniejsza od własnego dziecka była cholerna reputacja! Ale przecież ty wiesz lepiej! — Ton jego głosu stawał się coraz ostrzejszy i byłem pewien, że straci nad sobą panowanie, jednak ostatnie słowa zaakcentował po prostu uśmiechem. Tak delikatnym i zupełnie nie pasującym do sytuacji, że wydawałoby się jakby nie dotyczyło to wcześniejszej części jego wypowiedzi. — Jak mógłbym cię zrozumieć?

— O czym ty mówisz? — Zupełnie wytrącił mnie tym z równowagi. Musiałem wyglądać naprawdę głupio, bo z jego ust wyrwał się krótki śmiech. Po chwili jednak zrozumiałem, że śmieje się z siebie.

— Wiedziałem kim jesteś. — Wciąż spoglądał na mnie, a jego słowa znów zwieńczył krótki śmiech. — Pomimo tego pozwoliłem sobie na zbliżenie się do ciebie, bo słowem nie wspomniałeś o swoich wątpliwościach, o tym, że nie możesz, że nie powinieneś! Pozwoliłeś mi na to wszystko, ani przez chwilę nie myśląc o mnie! — Dawny Naruto podszedłby do mnie i wykrzyczał mi to prosto w twarz, najprawdopodobniej przyprawiając mnie o siniaka. Ale to nie był dawny Naruto, ton jego głosu powędrował lekko w górę, ale nie można było tego nazwać krzykiem. Odległość między nami nie uległa zmianie. Coś go blokowało, byłem tego pewien, tak jak i tego, że to z mojej winy. Ledwo udało mi się zdobyć na odpowiedź.

— To nie tak — powiedziałem słabo i nazbyt nerwowo jak na mnie. Cały czas o nim myślałem, dlatego nic mu nie mówiłem. Nie chciałem niszczyć życia, które już sobie ułożył z Iruką. Tak to wtedy widziałem. — Myślałem o tobie bez przerwy, zapomniałem właśnie o tym, że nie powinienem! Chciałem przez chwilę poczuć się wolny, być człowiekiem, a nie cholernym robotem...

— Zapomniałeś chyba o tym, że ta chwila się skończy i że ja też jestem człowiekiem! — Nie zapomniałem! Chciałem krzyknąć, ale Naruto nie skończył mówić. — Obiecałem sobie, że nie dopuszczę do tego, by ktoś potraktował mnie tak jak mój ojciec, dlatego wtedy pozwoliłem ci odejść.  

— Chciałem, żebyś był szczęśliwy! — wybuchnąłem, ignorując jego wcześniejsze słowa. — Ja nie mogłem ci tego zapewnić! — Bolało. Nie byłem taki jak jego ojciec, nie zostawiłem go dla własnego szczęścia, zrobiłem to dla niego i teraz wiedziałem, że w świetle moich wcześniejszych wymówek, moje prawdziwe intencje wypadały słabo.

— Dlatego wspaniałomyślnie postanowiłeś powrócić do swojej narzeczonej i wieść marny żywot u jej boku, jako prezes dobrze prosperującej firmy — prychnął pogardliwie i odwrócił wzrok. Jednak tylko na moment, chwilę później spojrzał na mnie ze zmarszczonymi brwiami. — Wybrałeś najprostsze rozwiązanie zacierając ślady po swojej małej przygodzie w Anglii, która mogłaby być zabójcza dla twojej reputacji.

Jego osąd sprawił, że poczułem się strasznie. Nigdy nie sądziłem, że to wszystko było aż tak skomplikowane. Myślałem, że po moim wyjeździe ustatkuje się z Iruką, albo kimś innym, że o mnie zapomni, że ja zapomnę o nim. Żyłem w przeświadczeniu, że Naruto prowadzi szczęśliwe życie w Anglii, a ja męczę się na każdym kroku, próbując zaprzeczać samemu sobie by tym samym zamaskować swoje uczucia. A tymczasem nigdy nie pomyślałem, że on może czuć coś do mnie. Po prostu sam wyciągnąłem wnioski.

— Kiedy zwierzę, które przez całe życie trzymane jest w klatce, wypuszcza się nagle na wolność, to nie potrafi ono sobie tam poradzić. — Słowa ledwo przeszły mi przez gardło, jednak mówiłem dalej, nie chciałem po raz kolejny wyrzekać się swoich uczuć. — W moim życiu ty właśnie byłeś taką wolnością. Byłeś wszystkim, czego potrzebowałem i wszystkim, po co bałem się sięgnąć. — Gdybym miał normalne życie, jestem pewien, że nie wytrzymałbym presji i się rozkleił. Ale nie miałem zwykłego życia i chociaż słowa dławiły mnie boleśnie, nie byłem kimś, kto był w stanie zareagować tak, jak powinien zareagować człowiek. — Wyjechałem, bo bałem się, że zobaczę jak cierpisz. Nie przeze mnie, ale przez to kim jestem i przez to, czego się po mnie oczekuje. — Fakt, że moje życie było zaplanowane praktycznie od początku do końca, nie pozostawiał wolnego miejsca na to wszystko. Ale Naruto zdołał wypełnić każdą pustą przestrzeń mojego życia. — Gdybym mógł, zostałbym z tobą w Anglii na zawsze.

***

— Znowu szedłeś piechotą — westchnąłem zirytowany, gdy coś mokrego przykleiło mi się do pleców. Chwilę później poczułem zimne dłonie wkradające się pod moją koszulkę i wzdrygając się lekko, odsunąłem od siebie natręta. Naruto wyglądał tak jak zwykle. Wilgotne włosy, przemoczone trampki i brak parasola.

— Nic na to nie poradzę. Nie stać mnie teraz na rower — wzruszył ramionami i z szerokim uśmiechem ruszył do łazienki, jak zwykle.

— A co ze środkami komunikacji miejskiej? — spytałem pomimo tego, że odpowiedź była zawsze taka sama.

— Nie lubię z nich korzystać, przecież wiesz. — I wiedziałem, ale myśl o tym, że któregoś dnia może dostać zapalenia płuc kazała mi pytać o to za każdym razem. Poza tym nie lubiłem jak robił bałagan. Wystarczyło mu na to pięć minut i gdzie nie spojrzałem, tam porozrzucane były jego rzeczy. Sam nie wiem skąd było ich aż tyle, ale jak zwykle nie mogłem się powstrzymać przed sprzątnięciem każdej z nich.

Naruto był nieprzewidywalny, energiczny i bardzo irytujący. Intrygowało mnie to, bo był inny niż ja. Nie poprzestaliśmy na jego pierwszej wizycie. Po kilku kolejnych niezapowiedzianych i tym, że nie potrafiłem zdobyć się na wyrzucenie go, stały się one codziennością. Denerwował mnie strasznie i patrzył na wszystko z zupełnie innej perspektywy, ale miał w sobie coś, co nie pozwoliło mi go odepchnąć. Wpuszczałem go za każdym razem i doszło nawet do tego, że przestałem zamykać drzwi. Byłem pewien, że przyjdzie. Zawsze to robił.

Nigdy nie pytałem go o jego życie prywatne. Dowiedziałem się jednak o tym, że blondyn na pewno nie posiada rodzeństwa, ale nie wspomniał słowem o swoich rodzicach, a ja nie drążyłem. Tym samym omijałem szerokim łukiem temat profesora Umino. To ja tu byłem zapasowym kołem i nie chciałem nawet myśleć o tym, jak mógłby czuć się Iruka, gdyby się dowiedział. Wywnioskowałem jednak, że na pewno razem nie mieszkają, bo Naruto często spędzał u mnie noce, a to zdecydowanie wzbudziłoby podejrzliwość u mojego wykładowcy. Chociaż kto wie? Może byli w otwartym związku. Nie mogłem być tego pewien i nie byłem. Wolałem jednak mieć w głowie zarys naszej relacji, który będzie działał na moją korzyść i nie będzie wpędzał mnie poczucie winy.

To wszystko przestało mi się podobać, gdy uświadomiłem sobie, że zacząłem na niego czekać. Codziennie. Wiedząc, że pojawi się prędzej czy później. Martwiłem się, gdy wpadał dopiero późnym wieczorem, ale gdzieś tam pojawiała się zawsze myśl wywołująca u mnie zazdrość.

Myśl, że w tym momencie może być z Iruką i nie przyjdzie. Zaczynałem się angażować i mieć obawy. Zaczynałem się zakochiwać, a jak już wiadomo, nie mogłem sobie na to pozwolić.

Ciążyło mi to. Wiedziałem, że nie mogę rozczarować ojca i moja przyszłość już jest zaplanowana. Nie mogłem jej zmienić, nie chciałem wciągać w nią Naruto. Przed nim przyszłość malowała się zupełnie inaczej i chociaż zazdrość paliła mnie od środka, wiedziałem, że z Iruką będzie szczęśliwy. Kim byłem, by mu to szczęście odbierać?

Obserwowałem jak siada koło mnie bez skarpetek i z ręcznikiem na głowie, jak zawsze. Wciąż jeszcze nie byłem do końca pewien, kiedy nadejdzie odpowiedni moment, by powiedzieć mu, że jutro wyjeżdżam i czy w ogóle nadejdzie. Właściwie to, gdy poczułem jego usta na swojej szyi, chciałem tu z nim po prostu zostać.

— Sasuke! Mam coś dla ciebie, zupełnie zapomniałem. — Słysząc podekscytowany głos blondyna, podążyłem za nim wzrokiem, by zobaczyć jak sięga po torbę i zaczyna czegoś w niej szukać. Gdy małe pudełeczko znalazło się niespodziewanie na moich kolanach, zamrugałem zdziwiony.

— Co to? — Nieprzekonany zupełnie, obejrzałem je z każdej strony czekając na odpowiedź.

— Prezent — zerknąłem jeszcze na nie krytycznie i potrząsnąłem nim przy swoim uchu.

— Z jakiej to okazji? — Prawdę mówiąc, bałem się zajrzeć do środka. Kształt i wielkość pudełka nasuwały mi na myśl pewien przedmiot, ale może były to spinki do mankietów?

— Po prostu mi się spodobał — wzruszył ramionami i uśmiechnął się szeroko, ponaglając mnie ruchem dłoni. Z westchnieniem pociągnąłem za wstążkę i otworzyłem wieczko. Przełknąłem niezauważalnie ślinę, czując jak coś mocno ściska mnie w klatce piersiowej. W środku była srebrna obrączka i nie miałem zielonego pojęcia jak mam to odebrać.

— Oświadczasz mi się? — prychnąłem, próbując ukryć zażenowanie. Wyjąłem przedmiot z pudełeczka i przyjrzałem się mu uważnie. Wyglądała całkiem zwyczajnie i już chciałem ją odłożyć, gdy mój palec natrafił na grawer na wewnętrznej stronie. Przysunąłem ją bliżej, by móc odczytać napis. Wasurenaide. Nie zapomnij.

— Chciałbyś — prychnął i popchnął mnie lekko w bok przez co prawie upuściłbym obrączkę. — Po prostu chcę, żebyś pamiętał. — A żeby jeszcze bardziej podkreślić co ma na myśli, ugryzł mnie lekko w ucho. Wyrwał mi z rąk obrączkę i dosłownie wcisnął mi ją na palec. Zamrugałem zdziwiony, ale zaraz dałem pociągnąć się w stronę sypialni.

— To cię kręci? — zapytałem po drodze, próbując zachować powagę, gdy do moich uszu dotarł śmiech Naruto, który zerknął tylko przez ramię i puścił mi oczko. Wiedziałem, że jutro już nie usłyszę jego śmiechu. Że to ostatni raz.

Przez całą noc nie zmrużyłem oka i teraz zmęczenie dawało o sobie znać. I chociaż pragnąłem zasnąć, bo lot miał być długi, to gdy tylko zamykałem oczy stawał mi przed nimi obraz Naruto i pozostawionej przeze mnie na stoliku nocnym, obrączki.

***

— Po twoim wyjeździe doszedłem jednak do wniosku, że nie powinienem drugi raz przechodzić przez to samo. W końcu byłeś już dorosły i sam mogłeś decydować o swoim życiu, więc nie powinienem brać za nie odpowiedzialności — odparł spokojnie, jakby wcześniej wyrzucił już z siebie cały żal. A może moje słowa sprawiły, że napięcie między nami lekko opadło. — Wcale nie miałem zamiaru tu za tobą przyjeżdżać, nie mogłem tak po prostu porzucić studiów z powodu głupiego romansu. — Naruto prychnął i pokręcił głową, jakby chciał tym wyrazić jak nieodpowiedzialną byłaby ta decyzja. — Ale ten głupi romans stał się podstawą do podjęcia pewnych kroków. Zdecydowałem się wrócić do Japonii i pokazać mojemu ojcu, że świetnie sobie bez niego radzę — powiedział to z taką determinacją, której ja potrzebowałem, by w końcu zacząć żyć po swojemu. — Te kilka lat upłynęło mi na nauce i pracy dla kilku całkiem dobrych firm, ale nie spodziewałem się, że pod koniec studiów zainteresuje się mną akurat twoja. — Naruto świetnie sobie radził na studiach, ale mój ojciec zatrudniał tylko najlepszych, poza tym nie miałem zielonego pojęcia czym mógłby się zajmować. Wiedziałem jednak, że był świetnym hakerem, ale tymi umiejętnościami raczej nie powinien się chwalić przed moim ojcem. — Dostałem propozycję, by zaprojektować system zabezpieczeń dla waszej bazy danych, co prawda potrwa to jakiś czas, ale przecież mi się nigdzie nie spieszy. — Podszedł do mnie powoli i zatrzymał się kilka centymetrów przede mną. Wpatrywałem się w niego intensywnie, a zapach jego wody kolońskiej przyjemnie drażnił moje nozdrza.

— Dlatego tym razem masz więcej czasu na podjęcie decyzji, bo teraz już nie ma nieporozumień — wyszeptał powoli, nie spuszczając ze mnie wzroku. — Jestem tuż obok. — Z lekkim uśmiechem, wcisnął mi w rękę srebrną obrączkę. — Nie zapomnij.  

Przez chwilę stałem w bezruchu obserwując jak znika za drzwiami prowadzącymi do wyjścia z dachu. W głowie huczały mi jego słowa, które przez moment starałem się pozbierać i ułożyć w sensowną całość, ale taka ilość informacji kompletnie mnie zdezorientowała. Gdy ocknąłem się z otępienia, zerknąłem w dół na srebrną obrączkę, którą pozostawił w mojej dłoni. I wtedy coś kliknęło w mojej głowie. Nagle wszystkie wypowiedziane wcześniej pretensje zostały zepchnięte na bok.

Naruto jest tutaj, jest w Tokio. Będzie tu mieszkał, będzie ze mną pracował... i będzie czekał. Będzie czekał, aż uporządkuję swoje sprawy. Dał mi wybór, który ja mu odebrałem. Dał mi szansę, z której nie mogłem zrezygnować, bo wiedziałem, że nie zapomnę. Bo wiedziałem, że nie chcę zapomnieć. Nie tym razem.